Liesbeth is opgenomen op de gesloten afdeling van psychiatrie. ‘Niemand zit op mij te wachten,’ zegt ze tijdens het eerste gesprek met haar therapeute. Ze krijgt overal de schuld van, maar er is niemand die aan haar vraagt hoe het zo gekomen is. Naar een tijdje vraagt haar therapeute het. ‘Heb je een maandje?’ is het antwoord van Liesbeth toen dat aan haar gevraagd werd. Liesbeth praat in een groep waarbij er ook andere mensen zijn , die allemaal ook problemen hebben. Ze zijn daar allemaal wel een beetje van haar leeftijd. Lars heeft bijvoorbeeld allemaal littekens en blauwe plekken door zijn vader die hem sloeg met een riem.Liesbeth groeide op in een gezin dat niet erg standaard gezin bleek te zijn. Haar vader is docent drama en iemand die vaak alleen aan zich zelf denkt, haar moeder blijkt Asperger te hebben en is volgens Liesbeth niet in staat om van iemand te houden.ze heeft ook vaak ruzie met haar moeder.

 Liesbeths jongere broertje en zusje zijn allebei best wel erg autistisch en krijgen daarom veel aandacht. Liesbeth moest van haar moeder haar jongere zusje Janne van 13 jaar oud een boek voor te lezen, ze had dat beloof aan haar zusje en die lag dus al klaar in haar bed te wachten op Liesbeth. Dat is eigenlijk de aandacht wat Liesbeth graag zou willen krijgen. Liesbeth zelf was gewend geraakt om zichzelf aan de kant te schuiven, maar nu ze ouder wordt, wil ze ook gezien worden. Alleen heeft Liesbeth nooit goed geleerd waar haar grenzen liggen hoe ze om moet gaan met anderen. Dus daarom doet ze soms gekke dingen en schreeuwt ze om aandacht. En dat terwijl ze eigenlijk gewoon wil dat iemand haar begrijpt. Uit eindelijk krijgen de moeder en Liesbeth samen een kans om over alles te praten , Liesbeth haar therapeute is daar volgens mij bij.